Słowa: Mariusz Bożyk, Kamil Zakrzewski

Nie miałem siedemnastu lat, gdy pierwszy raz ruszyłem w świat,
W Liverpoolu zaciągnąłem się.
Pamiętam chwilę tę do dziś, gdy przyszło mi na wanty iść
I zrozumiałem wtedy, co to lęk.

	Do dalekiej Australii ostatni to mój rejs,
	Nie miną więc miesiące dwa, gdy Anglii ujrzę brzeg.
	Bo tutaj w małej wiosce zostało serce me,
	Przy słodkiej Sally Malone, więc nieś mnie wietrze, nieś.

Na niejednej krypie starej karku swego nadstawiałem,
Taki był już mój cholerny los.
Lecz dziś są ładownie pełne, cały statek tonie w wełnie,
Ta zaś da każdemu złota trzos.

	Do dalekiej Australii ostatni to mój rejs...

Gdy do portu statek wpłynie, każdy swoją forsę zwinie,
Rzucę wreszcie ten parszywy fach.
Już niedługo stan swój zmienię, z piękną Sally się ożenię,
Przed ołtarzem powiem Sally - "Tak!"

	Do dalekiej Australii ostatni to mój rejs...

	Do dalekiej Australii ostatni to mój rejs...