Tam w dolinie nad Wisłą
Siedziała dziewczyna
Była piękna jak różany kwiat
Bratki i róże zbierała sobie
Wiła wianki i rzucała je do falującej wody
Willa wianki i rzucała je do wód
A gdy sobie nad Wisłą
Wianeczki swe wiła
Przyszedł młody marynarz di niej
"Miła ach miła" - tak szeptał on jej
I żegnała się niebawem ze swym pięknym marynarzem
Bo odpływał jej marynarz hen we świat
Gdy w dolinie nad Wisłą
Minęły miesiące
Ona z maleństwem roniła łzy
Miłość ach miłość sprawiła jej to
I rzuciła się z rozpaczy do tej falującej wody
I tam w nurtach Wisły swój znalazła grób.